Oddalenie wniosku o zasiedzenie nieruchomości w Gdańsku

Do kancelarii zgłosili się współwłaściciele nieruchomości położonej w Gdańsku, którzy
odziedziczyli nieruchomość po swoim mężu i ojcu.
Problem pojawił się, gdy bratanica spadkodawcy złożyła wniosek o stwierdzenie nabycia własności
działki przez zasiedzenie, twierdząc, że ona i jej ojciec samoistnie posiadali nieruchomość przez
okres ponad 30 lat.

Wniosek ten, jeśli zostałby uwzględniony, oznaczałby utratę przez naszych klientów praw do
nieruchomości o istotnej wartości.

Stosownie do przepisu art. 172 k.c. dotyczącego zasiedzenia nieruchomości, przesłanki prowadzące
do nabycia prawa własności przez zasiedzenie są następujące: samoistne posiadanie rzeczy,
stosowny upływ czasu, dobra lub zła wiara posiadacza samoistnego.
W sprawie tej istotne było wykazanie, że:
wnioskodawczyni i jej ojciec nie byli posiadaczami samoistnymi nieruchomości,
nie upłynął wymagany czas.

Przypomnijmy, że posiadanie samoistne prowadzące do nabycia prawa własności rzeczy przez
zasiedzenie, oznacza faktyczne władztwo nad rzeczą wykonywane jak przez właściciela.
Domniemywa się, że ten kto faktycznie rzeczą włada jest posiadaczem samoistnym. Oznacza to, że
osoba, która rzeczą włada nie musi wykazywać, że jest posiadaczem samoistnym.
Jakie to ma znaczenie w sprawie?

A takie, że na uczestnikach postępowania spoczywał ciężar obalenia domniemania posiadania
samoistnego. Właśnie dlatego w tym zakresie konieczna jest praktyka, doświadczenie i znajomość
orzecznictwa sądów.

Przeprowadziliśmy kompleksowe badanie dokumentacji, w tym notarialnej, ksiąg wieczystych,
szczegółowo rozmawialiśmy z uczestnikami, badaliśmy orzecznictwo sądowe, co pozwoliło
podważyć stanowisko wnioskodawczyni – wykazaliśmy, że do 1992 r. zarząd nad nieruchomością
sprawowała formalna właścicielka, babcia wnioskodawczyni, a zamieszkiwanie na nieruchomości
przez wnioskodawczynię i jej ojca było za zgodą właścicieli.
Kluczowe dla sprawy było także powstrzymanie biegu zasiedzenia. W tym celu zainicjowaliśmy
postępowanie o wydanie nieruchomości (IX C 1486/20), skutecznie przerywając ewentualny bieg
terminu zasiedzenia zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c.

W efekcie Sąd oddalił wniosek o stwierdzenie zasiedzenia – sąd w całości podzielił argumentację
strony reprezentowanej przez naszą kancelarię. Uznano, że:
Wnioskodawczyni nie wykazała samoistnego posiadania przed 1992 r.,
Po 1992 r. brakowało ciągłości wymaganego 30-letniego okresu zasiedzenia, a w 2020 r. doszło do
skutecznego przerwania biegu terminu ,

Okoliczności faktyczne i dowody potwierdzają, że władanie nieruchomością miało charakter
zależny.
Decyzja sądu umożliwiła kontynuację działań prawnych w zakresie żądania wydania nieruchomości
od nieuprawnionych lokatorów, o czym w innym wpisie.
Dodam jeszcze, że wnioskodawczyni wniosła apelację od niekorzystnego rozstrzygnięcia,
jednak sąd II instancji w całości ją oddalił, potwierdzając zasadność naszego stanowiska.

Sprawę prowadziła adw. Dominika Fafińska